Het Israël – Gaza conflict maakt nogal wat los bij mensen en dat is natuurlijk te begrijpen. Het zien van afschuwelijke beelden met excessief geweld maakt dat mensen reageren, meestal vanuit emotie. Het rationele denken wordt vervangen door woede en shock. Dit is vooral duidelijk te zien op de grote socialmediaplatformen. De televisie gooit nog eens wat olie op het vuur. Je kunt die “idiot-box” niet aanzetten of er is wel iemand, ergens in een of ander programma, die er een mening over heeft en deze moet uiten. Of het nu de presentator van een voetbalprogramma is, een zanger, politicus, een Amerika- of terrorisme-expert. We hebben allemaal een mening en die geven we alsof we allemaal zelf in Israël of Gaza wonen. En dat is natuurlijk prima, meningen mogen geuit worden, dat is onderdeel van leven in vrijheid. Het probleem hiervan is echter, dat dit soort meningen vaak gebaseerd worden op emoties die gepaard gaan met een gebrek aan kennis over het conflict. We vertrouwen er op dat wat de experts op televisie (de zogenaamde talking heads) zeggen, accuraat is. Zeker als dit in lijn is met onze emoties. Dit soort meningen resulteren vaak in een roep om vergelding, ongeacht de zijde die men van het conflict steunt. Je ziet het al bij mensen in hun posts of bio, de vlag die ze gebruiken, gepaard met eventuele berichtgeving van geweld tegen de ene of andere groep. De programmering om zo te reageren, zit wat dat betreft diep bij de gemiddelde mens. Maar wat moet je dan? Hoe kun je op zulk verschrikkelijk nieuws rationeel reageren? Zonder je te willen vertellen hoe je moet reageren, deel ik graag het volgende artikel van Connor O’Keeffe met je dat hij op de website van Mises Institute plaatste, 11 oktober jongstleden.
Het vestigt de aandacht op de ethische kwesties rond oorlogsvoering, met een verwijzing naar de inzichten van Murray Rothbard over wanneer geweld gerechtvaardigd is en waarom het belangrijk is om onschuldige levens te beschermen te midden van gewapende conflicten.
Israël – Gaza conflict: Is It Just War or Unjustified Slaughter of Innocents?
Op zaterdag werd de wereld opgeschrikt door het uitbreken van oorlog in Zuid-Israël, toen Hamas-strijders de Gazastrook binnentrokken, gijzelaars namen en Israëlische burgers doodden. De politieke leider van Hamas zegt dat de aanvallen een reactie waren op de behandeling van Palestijnen door Israël bij de Al-Aqsa-moskee vorige week. Maar andere rapporten geven aan dat de aanval wekenlang was gepland met hulp van de Iraanse regering en bedoeld was om de vijftigste verjaardag van de Yom Kippur-oorlog te markeren. Op het moment van schrijven zijn meer dan negenhonderd Israëli’s en veertien Amerikaanse burgers bevestigd omgekomen. Bezoekers van muziekfestivals en leden van een kleine boerengemeenschap werden afgeslacht. Meer dan honderd Israëli’s en enkele Amerikanen werden gevangengenomen en mee teruggenomen naar de Gazastrook.
Escalatie en Reactie
In reactie hierop verklaarde Israël formeel de oorlog en riep de grootste oproep van reservisten in de geschiedenis van het land op. Op maandag kondigde de Israëlische minister van Defensie een “volledige belegering” van de Gazastrook aan. “Er zal geen elektriciteit zijn, geen voedsel, geen brandstof, alles is gesloten. We vechten tegen menselijke dieren en we zullen dienovereenkomstig handelen.”
De Israëlische luchtmacht begon kort na de aanval op doelen binnen de Gazastrook te schieten. Op dinsdag hadden de aanvallen meer dan achthonderd mensen gedood, waaronder tientallen kinderen. Een familie verloor dertien leden, waarvan vier peuters toen hun appartementencomplex werd geraakt. Op maandag dreigde een woordvoerder van Hamas de executie van een Israëlische gijzelaar uit te zenden voor elke onaangekondigde aanval, zeggende: “De vijand begrijpt de taal van menselijkheid en moraal niet, dus we zullen hem aanspreken in de taal die hij kent.”
Het Belang van Geweldrechtvaardiging in Oorlog
Berichtgeving over oorlog is vaak intens en emotioneel, vooral wanneer ontwikkelingen nog vers zijn. Dat komt natuurlijk omdat de gezonde menselijke reactie is om geschokt en boos te zijn door berichten en beelden van mensen die worden afgeslacht, gevangengenomen of gedwongen te vluchten voor hun leven. Oorlog is geen triviale zaak. Het is geweld op de grootst mogelijke schaal. Op hun best kunnen oorlogen de ergste tirannieën omverwerpen en de onderdrukten bevrijden. Maar ze kunnen ook de ergste wreedheden teweegbrengen.
Daarom is het zo belangrijk om een stevig en nauwkeurig begrip te hebben van wanneer geweld gerechtvaardigd is. De geschiedenis laat zien dat zonder dit het veel te gemakkelijk is voor onze gezonde menselijke reacties en emoties om te worden omgeleid naar steun voor verdere misdaden, waarbij we worden gevangen in willekeurige cyclus van wraak.
Rothbard’s Perspectief
Het beste overzicht van wanneer geweld gerechtvaardigd is in de context van oorlog is het essay uit 1963 van Murray Rothbard getiteld “Oorlog, Vrede en de Staat.” Hierin toont Rothbard aan dat het verschil tussen oorlog en alle andere vragen van misdaad en straf slechts een kwestie van schaal is. Daarom geldt het algemene verbod op het binnenvallen van personen of eigendommen van onschuldige mensen nog steeds en moet als absoluut worden beschouwd.
Iedereen is gerechtvaardigd om verzet te bieden tegen elke invasie van zijn persoon of eigendom; vergoeding te eisen of straf op te leggen als reactie op een invasie; of iemand anders te helpen hetzelfde te doen. Maar zoals Rothbard uiteenzet, is een van de belangrijkste concepten die vaak verloren gaat of vergeten raakt in de nevel van de oorlog, dat geweld alleen mag worden gebruikt om de agressor te weerstaan of te straffen. Elk geweld tegen een onschuldige derde partij als reactie op een misdaad is op zichzelf een nieuwe misdaad:
“Als Jones ontdekt dat zijn eigendom wordt gestolen door Smith, heeft hij het recht om hem af te weren en te proberen hem te pakken; maar hij heeft geen recht om hem af te weren door een gebouw te bombarderen en onschuldige mensen te vermoorden of om hem te vangen door met een machinegeweer in een onschuldige menigte te schieten. Als hij dit doet, is hij net zozeer (of meer) een criminele agressor als Smith.“
Het feit dat oorlogen vaak worden uitgevochten tussen groepen verandert niets aan het feit dat het aanvallen van onschuldige mensen een misdaad is. Maar zelfs als men zich niet bekommert om de rechten van mensen in de buurt van de vijand, is het aanvallen van hen een slechte strategie. Het doden van iemands vrienden en familie motiveert hen om terug te vechten – niet om zich over te geven en hun wapens neer te leggen. Dat is te zien in de reacties van het Westen op de slachting van Israëlische burgers door Hamas-soldaten. Ze willen wraak. Misschien voelen mensen aan de andere kant zich ook zo.
Nu is het genoeg
Die tragische cyclus van willekeurige aanvallen, willekeurige bloeddorst en meer willekeurige aanvallen kenmerkte de oorlog tegen terreur in Amerika. Zoals Scott Horton uiteenzet in de inleiding van zijn boek “Enough already” (Nu is het genoeg), plande Osama bin Laden en zijn paar honderd volgelingen de aanslagen van 9/11 (¹) om de Verenigde Staten naar Afghanistan te lokken in een poging om de oorlog van uitputting uit de jaren 1980 met de Sovjet-Unie te repliceren – wat bijdroeg aan de ondergang van de USSR.
In de woorden van Horton: “De missie van Al Qaeda was volbracht toen Amerika in 2001 Afghanistan binnenviel. Maar als de Amerikaanse invasie van Irak in 2003 het “verwachte, maar onverwachte geschenk voor bin Laden” was, in de woorden van de voormalige chef van de CIA’s al-Qaeda-eenheid, moet de rest van het Amerikaanse beleid sindsdien wel lijken alsof ze de jackpot hebben gewonnen. De regimes in Egypte en Saoedi-Arabië staan nog steeds, maar de Amerikaanse oorlogen in Irak, Somalië, Jemen, Libië en vooral de geheime oorlog tegen de Syrische regering van 2011 tot 2017 hebben bijgedragen aan de verspreiding van politiek en religieus radicalisme van bin Laden en gewelddadige conflicten in de regio en in Noord- en West-Afrika. Groepen die loyaliteit hebben betuigd aan Al Qaeda of zijn Iraakse afsplitsing ISIS tellen nu in de tienduizenden“.
Met andere woorden, zelfs als we zouden accepteren dat het leven van Arabieren, Perzen en Pathanen (historische Afghanen) geen waarde heeft – dat er niets immoreels is aan het doden van hun kinderen – diende de willekeurige reactie van de VS op 9/11 alleen om de zaak van de vijand te bevorderen en hun aantallen exponentieel te vergroten.
Maar de rechten van onschuldigen doen ertoe. Degenen die onschuldige burgers hebben aangevallen en ontvoerd, verdienen het om ter verantwoording te worden geroepen. En degenen die hen hebben gedood, verdienen de dood. Maar degenen die dat niet hebben gedaan, niet. Het feit dat het moeilijk is om alleen de vijand te vangen of te doden, is geen excuus om onschuldige mensen te doden.
Auteur: Contact Connor O’Keeffe
Connor O’Keeffe produceert media en inhoud bij het Mises Institute. Hij heeft een master in economie en een bachelor in geologie. Hier vind jet originele artikel.
¹. Even los van het feit wie je denkt dat er achter de 9/11 aanslagen zit, die discussie is voor een andere keer. Voor nu gaan we even uit van het officiële verhaal, omdat als gevolg daarvan de oorlogen ontstonden.
