Voluntarisme is de leer dat de betrekkingen tussen mensen met wederzijdse instemming moeten verlopen, of helemaal niet. Het vertegenwoordigt een middel, een doel en een inzicht. Voluntarisme pleit niet voor de specifieke vorm die vrijwillige regelingen zullen aannemen; het pleit er alleen voor dat van dwang wordt afgezien, zodat individuen in de samenleving kunnen floreren. Aangezien het de middelen zijn die het doel bepalen, moet het doel van een geheel vrijwillige samenleving, vrijwillig worden nagestreefd. Mensen kunnen niet tot vrijheid worden gedwongen. Vandaar het gebruik van de vrije markt, onderwijs, overtuiging en geweldloos verzet als de primaire manieren om de ideeën van mensen over de Staat te veranderen. Het inzicht van de voluntarist dat alle tirannie en regering gebaseerd zijn op de goedkeuring van het volk, verklaart waarom vrijwillige middelen voldoende zijn om dat doel te bereiken.
Het epistemologische argument
Geweld is nooit een middel tot kennis. Zoals Isabel Paterson uitlegt in haar boek, De God van de Machine, “Geen enkel edict van de wet kan een individu een vermogen bijbrengen dat hem van nature is ontzegd. Een regeringsbevel kan een gebroken been niet herstellen, maar het kan wel de verminking van een gezond lichaam bevelen. Ze kan geen intelligentie schenken, maar wel het gebruik van intelligentie verbieden.” Of, zoals Baldy Harper placht te zeggen: “Je kunt een waarheid niet neerschieten!” De voorstander van welke vorm van invasief geweld dan ook bevindt zich in een logischerwijs precaire situatie. Dwang overtuigt niet, noch is het een soort argument. William Godwin wees erop dat geweld “in strijd is met de aard van het intellect, dat alleen maar verbeterd kan worden door overtuiging en overreding,” en “als hij die dwang tegen me uitoefent mij door middel van argumenten naar zijn hand zou kunnen zetten, zou hij dat ongetwijfeld doen. Hij doet alsof hij me straft omdat zijn argument sterk is; maar hij straft me in werkelijkheid omdat hij zwak is.” Geweld bevat geen van de energieën die een beschaafde menselijke samenleving versterken. In het beste geval is het alleen in staat om het materiële bestaan van een paar individuen uit te breiden, terwijl het de kansen van de meeste anderen verkleint.
Het economische argument
Mensen gaan vrijwillige uitwisselingen aan omdat zij verwachten hun lot te verbeteren; de enige individuen die in staat zijn de verdiensten van een uitwisseling te beoordelen zijn de partijen die eraan deelnemen. Vrijwilligheid volgt vanzelf als niemand iets doet om het tegen te houden. Het samenspel van natuurlijk eigendom en uitwisselingen resulteert in een vrije markt prijssysteem dat de noodzakelijke informatie verschaft die nodig is om intelligente economische beslissingen te nemen. Interventionisme en collectivisme maken economische berekening onmogelijk omdat zij het vrije markt-prijssysteem verstoren. Zelfs de kleinste overheidsinterventie leidt tot problemen die de roep om meer en meer interventie rechtvaardigen. Ook laten “gecontroleerde” economieën geen ruimte voor nieuwe uitvindingen, nieuwe manieren om dingen te doen, of voor het “onvoorspelbare en onvoorspelbare”. Vrije marktconcurrentie is een leerproces dat resultaten oplevert die niemand vooraf kan weten. Er is geen manier om te zeggen hoeveel schade is aangericht en zal blijven worden aangericht door politieke beperkingen.
Het morele argument
Het vrijwilligheids-principe verzekert ons dat we weliswaar de mogelijkheid hebben om het slechtste te kiezen, maar dat we ook de mogelijkheid hebben om het beste te kiezen. Het geeft ons de mogelijkheid om dingen beter te maken, hoewel het geen resultaten garandeert. Het dicteert dat we ons idee van “beter” niet aan iemand anders opdringen, maar het beschermt ons tegen het idee van “beter” dat iemand anders ons met geweld oplegt. Het gebruik van dwang om deugdzaamheid af te dwingen elimineert de mogelijkheid ervan, want om moreel te zijn, moet een handeling zonder dwang zijn. Als een persoon gedwongen wordt om op een bepaalde manier te handelen (of met sancties van de overheid wordt bedreigd), is er niets deugdzaams aan zijn of haar gedrag. Keuzevrijheid is een noodzakelijk ingrediënt voor het bereiken van deugdzaamheid. Wanneer er een kans is op het goede leven, moet ook het risico van een slecht leven aanvaard worden.
Het natuurwet-argument
Gezond verstand en de rede vertellen ons dat niets goed kan zijn door middel van wetgeving, als het niet al van nature goed is. Epictetus, de stoïcijn, spoorde de mensen aan om tirannen te trotseren op een manier die twijfel zaaide over de noodzaak van de regering zelf. “Als de regering hen opdroeg iets te doen waar hun verstand zich tegen verzette, moesten zij de regering trotseren. Als de regering hen opdroeg te doen wat hun verstand hen sowieso zou hebben opgedragen, dan hadden zij geen regering nodig.” Net zoals wij geen staat nodig hebben om te dicteren wat goed of fout is bij het verbouwen van voedsel, het vervaardigen van textiel of het maken van staal, hebben we geen regering nodig om normen en procedures op te leggen op welk gebied van inspanning dan ook. “Ondanks de wetgevende macht zal de sneeuw vallen als de zon in Steenbok staat, en zullen de bloemen bloeien als ze in Kreeft staan.”
Het Middelen-Einde Argument
Hoewel bepaalde diensten en goederen noodzakelijk zijn voor ons overleven, is het niet essentieel dat ze door de overheid worden geleverd. Voluntaristen zijn tegen de staat omdat die dwangmiddelen gebruikt. De middelen zijn de zaden die ontluiken en tot bloei komen. Het is onmogelijk het zaad van dwang te planten.
Voluntarisme vs. Statisme
Voluntarisme
Je bezit je lichaam. Je lichaam is van jou.
Dit is het ontwerp van de natuur. Niemand kan jouw lichaam directer bedienen dan u: denk uw gedachten, spreek uw woorden, knipper met uw ogen, beweeg uw spieren.
Niemand anders heeft een hogere aanspraak op je lichaam dan jij. Niet de politie, niet de politici, niet de presidenten, koningen, heersers, vrienden of familie.
Het is altijd verkeerd om geweld te gebruiken om een niet-gewelddadig persoon te dwingen iets te doen waarmee hij niet vrijwillig instemt.
Als iemand je op deze manier probeert te dwingen, is het 100% in orde om je lichaam te verdedigen, dat jouw eigendom is.
Om onnodige argumenten te vermijden, moeten alle opvattingen over eigendom zich uitstrekken van het lichaam, b.v. “Ik bezit mijn lichaam, dus bezit ik ook het eigendom dat ik ermee maak of kreeg in geweldloosheid.” Niemand kan iets bezitten door alleen maar een lege claim te maken, zoals regeringen doen.
Bovenstaande opsomming is de weg van het Voluntarisme, en van het Natuurrecht.
Statisme
Statisme is de algemene overtuiging dat het goed is dat regeringen de lichamen van andere mensen bezitten. Dit is onjuist. Regeringen zijn zelf gewoon groepen mensen.
Zelfs als iemand niet gewelddadig is, gebruiken mensen in de regering geweld om hen te dwingen bepaalde dingen te doen: belasting te betalen, oorlog te voeren, toestemming te vragen om te reizen, enz.
In plaats van een verstandige regel van eigendom, gebaseerd op de concrete werkelijkheid (zelf-eigendom), maken regeringen belachelijke claims, b.v. “Wij bezitten al dit land!” “Marihuana is illegaal en we stoppen je in een kooi als je het hebt!” “Je moet belasting betalen of we nemen je huis af!” Individuen in de regering beweren je lichaam te bezitten, alleen al door het te zeggen.
Statisme creëert altijd problemen, omdat er geen universele regel van eigendom is. Politie, politici en regeringsfunctionarissen leven volgens een bevoorrechte set regels, en de “gewone mensen”, een andere set. Dit is niet in overeenstemming met de realiteit, en creëert chaos.
Met dank aan:
